Dolna

Może Ci się również spodoba

18 komentarzy

  1. leszek-666 pisze:

    Witam,Pana od Zubra znalem,po przerzuceniu kabiny z zubra na kabine jelcza byl juz to samochod innej marki,byl to przejom lat 60 -tych na 70-te,pot em byl star a pozniej znowu jelcz

  2. Jadwiga pisze:

    Na Dolnej 4 po komisariacie milicji byl ADM w ktorym pracowalam.

  3. Jacab pisze:

    Adam z małpką to może być kolega Sapieha.Może ma zdjęcia.właściciel żubra czy jelcza nie nazywał sie Zwierzchowski moim zdaniem.Państwo Zwierzchowscy mieszkali w podwórku pod Płuzińskimi.a samochód należał do pana który handlował owocami (parę razy podbieraliśmy jabłka ze skrzynek) i mieszkał na Dolnej 3,chyba na piętrze….już wiem pan Wojda!! A na telefoniczną budkę wielokrotnie planowaliśmy włam…..bo tam były pieniądze przecież. Były próby…..całe szczęście że dokładnie nie pamiętam 🙂 O agawie też słyszałem.Na pewno na środku podwórka były resztki posadzki (może dalej są),w zagłębieniu gdzie stała często kałuża i tam podobno stała ta agawa

  4. Bociek pisze:

    Dolna a k a Strandgasse na przedwojennym zdjęciu: https://fotopolska.eu/971371,foto.html
    (Proszę zajrzeć do komentarzy, nie sugerować się wyłącznie przypisaniem do Rycerskiej 🙂

  5. LeAnet pisze:

    Tuż za kioskiem był duży kamień. Na nim przez wiele wiele lat handlowała kwiatami moja ciocia Stasia. Mieszkała po sąsiedzku, na Sempolowskiej. Kwiaty natomiast uprawiała na działce ROD im Rejtana przy Modrej…

  6. Beata pisze:

    W mojej pamięci funkcjonuje jeszcze fakt, że sklep spożywczy, funkcjonujący na Dolnej, w zbudowanym po wojnie pawilonie był początkowo sklepem samoobsługowy, bodaj pierwszym w naszej dzielnicy. To były chyba lata 60-te.Długo to nie trwało, chyba się w tej dzielnicy nie do końca sprawdziło. Natomiast narożna kamienica ulicy Szuwary i Dolna, nie wiem czemu potocznie nazywana była szubienicą

  7. Bogdan pisze:

    Do historii domu przy Dolnej 4 należy dodać jeszcze funkcjonowanie placówki ORMO (Ochotnicza Rezerwa Milicji
    Obywatelskiej) w miejscu po komisariacie milicji. Działała na parterze budynku do pocz. lat 70-tych. Na II piętrze
    znajdowały się mieszkania dla milicjantów z rodzinami.
    Natomiast mała przybudówka obok domu 10a w którym mieszkałem, to dawny warsztat naprawy rowerów, właścicielem był p. Skolimowski a po jego śmierci syn.
    Nazwiska panów Wojda-od ciężarówek oraz p.Sapiecha z małpką się zgadzają, znaliśmy się dobrze.
    Chłopca w samochodziku na zdj.poznaję – to mały Bogdan P. Pamiętam jak tata uczył jeździć. Z jego najstarszym
    bratem Andrzejem się kolegowaliśmy.
    I jeszcze jedno miejsce związane z ul.Dolną, to targowisko które znajdowało się w miejscu przedszkola aż do szkoły
    65 na miejscu placu na Jaskółczej i wieżowców. Ul. Dolna przecinała je w stronę ul. Kamienna Grobla.
    Z pocz.lat 60-tych targowisko przeniesiono na drugi brzeg Motławy na Chmielną.
    Na rogu ul, Szopy-Dolna na terenie targowiska mieścił się mały parterowy domek zamieszkały przez dozorcę oraz
    jego matkę i żonę. Władek i Anna Z. tak mieli na imię, byli alkoholikami. Wiecznie awantury,pijaństwo, bijatyki, interwencje milicji były na porządku dziennym. A my mieszkając obok z okna oglądaliśmy ten cyrk.
    Często wspominam wydarzenia z tych miejsc i gotów jestem przekazać je innym.
    Pozdrawiam redakcję i miłośników Dolnego Miasta.

  8. Beata M. pisze:

    Też pamiętam targowisko przy ulicy Szuwary i pana Skolimowskiego z punktem naprawy rowerów, a także wózków dziecięcych. Wcześniej pan Skolimowski miał warsztat naprawczy w kamienicy na rogu ulic Królikarnia i Łąkowa. Reperował tam sprzęt domowy, taki np. jak żelazka. Chyba jakieś stały nawet na wystawie. Później w tym miejscu funkcjonował sklep spożywczy, potocznie nazywany „pod zegarem”.Na piętrze nad nim znajdował się warsztat zegarmistrzowski i w oknie wystawiony był duży zegar pokazujący aktualną godzinę. Zawsze w drodze do szkoły (nr 65), sprawdzałam ile mam jeszcze czasu do rozpoczęcia lekcji, czy muszę podbiec czy mogę iść spokojnym krokiem. Pan zegarmistrz był starszym panem z rozwichrzoną czupryną i jako jeden z nielicznych w tym czasie potrafił naprawiać stare zegary kurantowe. Rodzice wzywali go w razie potrzeby do naszego dużego, stojącego zegara. Pozdrawiam

  9. Bogdan S. pisze:

    Nawiązując do wpisu p. Beaty muszę przywołać do pamięci inne punkty handlowe na zbiegu ul. Łąkowa-Dolna-
    Sempołowskiej- Królikarnia czyli w centrum Dolnego Miasta. Obok kiosku RUCH przed którym była wieczna
    kolejka w oczekiwaniu na dostawę gazety Wieczór Wybrzeża, był stragan z warzywami. Właścicielami byli państwo
    Chochołowscy mieszkający na Łąkowej. Po drugiej str. ulicy pomiędzy Sempołowską a Królikarnią znajdował się
    sklep spożywczy prowadzony przez małżeństwo Skinder ( do lat 70-tych).
    Na placu przy Łąkowej gdzie obecnie jest wieżowiec, przed świętami sprzedawano choinki a latem funkcjonowało
    wesołe miasteczko i ciągle psujące się karuzele.
    Pozostając wspomnieniami przy handlu z lat 60-tych pamiętam ,,szmaciarza” który skupował szmaty,butelki oraz
    makulaturę. Objeżdżał konnym wozem całą dzielnicę dając sygnał dzwonkiem. Inny pan przychodził pod dom
    ostrzyć noże. Dobre patelnie można było kupić od Cyganów. Tabory ich stały nad Motławą przy Kamiennej Grobli.
    Spoglądając wyżej widać było na dachu kominiarza (łapano się za guzik – na szczęście), a na niebie nie było samolotów ani dronów tylko była moda na puszczanie latawców.
    Pozdrawiam Bogdan S.

  10. Beata M. pisze:

    Kontynuując wątek handlowy można jeszcze wspomnieć o drewnianym kiosk na zbiegu ulic Sempołowskiej i Łąkowej, w którym znajdował się punkt repasacji pończoch (dla młodszych – repasacja to tzw. „łapanie oczek” w pończochach czy rajstopach, czyli ich naprawianie. Kiedyś było to powszechne zjawisko, nie wyrzucało się ich z braku dostępu i z oszczędności). Obok stał niewielki, prawie miniaturowy kiosk z lodami. Oczywiście były nakładane specjalną łyżką z dużych termosów pomiędzy dwa kwadratowe kawałki wafelka. Zawsze staraliśmy się wyprosić u rodziców drobne na ten lubiany przez nas przysmak. Z innych punktów handlowych w tej lokalizacji pamiętam jeszcze punkt totolotka, położony obok sklepiku państwa Skinderów.
    Państwo Skinderowie po reorganizacji przestrzeni handlowej w wspomnianym przez Pana Bogdana rejonie, prowadzili jeszcze przez jakiś czas sklep spożywczy, ale zlokalizowany po drugiej stronie ulicy Łąkowej (chyba w okolicy nr 4), który później został przekształcony w sklep monopolowy. Pamiętam długie kolejki, które ustawiały się tam w okresie „kartkowego alkoholu” , oglądane z okien mojego mieszkania (mieszkałam po drugiej stronie ulicy – Łąkowa 50) . Pozdrawiam, Beata Mazurek.

  11. Beata M. pisze:

    Kontynuując wątek handlowy można jeszcze wspomnieć o drewnianym kiosk na zbiegu ulic Sempołowskiej i Łąkowej, w którym znajdował się punkt repasacji pończoch (dla młodszych – repasacja to tzw. „łapanie oczek” w pończochach czy rajstopach, czyli ich naprawianie. Kiedyś było to powszechne zjawisko, nie wyrzucało się ich z braku dostępu i z oszczędności). Obok stał niewielki, prawie miniaturowy kiosk z lodami. Oczywiście były nakładane specjalną łyżką z dużych termosów pomiędzy dwa kwadratowe kawałki wafelka. Zawsze staraliśmy się wyprosić u rodziców drobne na ten lubiany przez nas przysmak. Z innych punktów handlowych w tej lokalizacji pamiętam jeszcze punkt totolotka, położony obok sklepiku państwa Skinderów.
    Państwo Skinderowie po reorganizacji przestrzeni handlowej w wspomnianym przez Pana Bogdana rejonie, prowadzili jeszcze przez jakiś czas sklep spożywczy, ale zlokalizowany po drugiej stronie ulicy Łąkowej (chyba w okolicy nr 4), który później został przekształcony w sklep monopolowy. Pamiętam długie kolejki, które ustawiały się tam w okresie „kartkowego alkoholu” , oglądane z okien mojego mieszkania (mieszkałam po drugiej stronie ulicy – Łąkowa 50) . Pozdrawiam, Beata M.

  12. Bogdan pisze:

    Rzeczywiście tak było. Raz stałem z kartką żeby kupić trunek – później robiło się samemu, bez czyjejś łaski.
    Ale to już czasy prawie współczesne.
    Przy ul. Ułańskiej/Łąkowa mieściła się budka spożywcza nazwana ,,Zielona Budka”, czy ktoś pamięta ?
    No i bar Kotwica. Było powiedzenie, że kto zarzuci tam swoją kotwicę to na zawsze.
    Ile to wspomnień tylko z jednej ulicy ! Szkoda że tak mało ludzi się tym dzieli.
    Czekam na dalsze, bo temat jest nie do wyczerpania.
    Pani Beata zaraz pewnie coś dorzuci, a ja to sobie przypomnę.
    Pozdrawiam, Bogdan

  13. Beata M. pisze:

    Do „zielonej budki” oczywiście uczęszczałam, prowadziło ją małżeństwo, pani miała na imię Eugenia lub Genowefa, stąd potocznie chodziło się do sklepu do „Gieni”. Kiedy rozpoczęto budowę nowej trasy linii tramwajowej właściciele przenieśli się że sklep okiem na ulicę Chłodną, w rejon przesmyku w kierunku Ułańskiej. Ale warto też wspomnieć, że nie byli oni pierwszymi właścicielami tej. tzw. ” zelonej budki”. Przedtem (lata 60-te) prowadziła ją mocno starsza Pani, która o ile się nie nazywała się Rzeszowska. W asortymencie produktów występowały rzadko nie występujące w państwowych sklepach produkty, takie jak duże czerwone okrągłe lizaki, cukrowe słomki, twarde galaretki, zwane przez nas myszki (może dlatego, że miały kształt myszek), cukierki anyżowe, trójkątne przekładane masą wafle i inne „pyszności” w szklanych słojach. To wszystko było dla nas dzieci dużym obiektem zainteresowania. Pozdrawiam, Beata Michno

Skomentuj Jadwiga Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Rozmiar czcionki
Kontrast