Miałem okazję poznać UNIMOR od podszewki

W czasie swojej młodości nikt nie nazywał tego budynku koszarami. Był to po prostu UNIMOR. Zakład produkujący telewizory i czego większość nie wiedziała, sprzęt telekomunikacyjny dla statków morskich i powietrznych.

UNIMOR, a co za tym idzie koszary, miałem okazję poznać od podszewki, gdy jako nastolatek, w roku 1977, po skończeniu szkoły podstawowej, podjąłem dalszą naukę w Liceum Zawodowym Ministerstwa Przemysłu Maszynowego. W szkole, która mieściła się na ulicy Dolna Brama, niedaleko Unimoru, a obok Bramy Nizinnej.
Elektronika była i jest moją pasją, więc rodzice nie mieli problemu do jakiej szkoły posłać syna. Dodatkowo było to niedaleko Dolnego Miasta, gdzie mieszkałem.

Przez cztery lata nauki w czasie praktycznej nauki zawodu, miałem możliwość poznać zakamarki UNIMOR-u. Piękne bardzo grube mury części zabytkowej, w której mieściła się dyrekcja, dział kadr oraz inne jednostki tej, na owe czasy dużej i dobrze prosperującej firmy, były chętnie odwiedzane w czasie letnich upałów. Grube, ceglane mury, stanowiły doskonałą izolację od gorących promieni słońca. Na pierwszym piętrze były dodatkowo gabloty ze wszystkimi produkowanymi odbiornikami telewizyjnymi. Często przyglądałem się nim i podziwiałem jak z czasem zmieniał się wystrój zewnętrzny telewizorów, ich wielkość i wyposażenie.
Po przeciwnej stronie, również zabytkowej, działała między innymi wypożyczalnia sprzętu pomiarowego i testowego, nadajnik, biura konstrukcyjne i to co wzbudzało największe emocje – bufet. Źródło zaopatrzenia w różne deficytowe na owe czasy towary. Przy odrobinie szczęścia można było kupić tam: od papierosów (również bez kartek) po herbatę, kawę, cukierki – artykuły które dziś nie wzbudzają żadnych emocji ani szybszego bicia serca.

Czasy szkoły szybko minęły. Po zdaniu matury w 1981 roku, dzięki rekomendacji nauczyciela przedmiotów zawodowych, kierownika działu produkcji specjalnej, nadarzyła się okazja zatrudnienia w „moim”” UNIMOR-ze. Nie była to praca na taśmie telewizyjnej, lecz w dziale produkcji specjalnej, gdzie dzięki wspaniałym ludziom: brygadziście Włodkowi Żołnowskiemu, Krysi Masiak, Piotrowi Kardynałowi i Jurkowi Jung oraz wielu innym z „surowego materiału” udało im się stworzyć obowiązkowego pracownika, dobrego kolegę i niezłego fachowca (mam nadzieję). Szkoła pokazała kierunek, wbiła do głowy teorię i nakreśliła ogólne zarysy zawodowe. Dopiero praca pod okiem fachowców w domowej atmosferze, lata doświadczenia ukształtowały charakter młodego człowieka.

Najtrudniejsze chyba były lata stanu wojennego. Napięcie i niepewność jutra, gdy wojsko wróciło do koszar, na szczęście na dość krótki czas. Pamiętam ten poniedziałek, gdy przy wejściu stali uzbrojeni żołnierze, a na dziedzińcu firmy transportery opancerzone SKOT. Drobiazgowe kontrole, czy ty to jesteś ty, czy nie wnosisz ulotek, nie stanowiły większego problemu, do kontroli byliśmy przyzwyczajeni, były one zawsze – lecz tylko przy wyjściu i szukano zupełnie czego innego.

W UNIMORze przepracowałem na różnych stanowiskach, od Zestrajacza Urządzeń Elektronicznych, po brygadzistę i Technologa 17 lat, wliczając do tego 3 lata praktyk szkolnych. Daje to 20 pięknych i często trudnych lat, w koszarach, w których niczym w wojsku ukształtował się mój charakter.

Autor wspomnień: Piotr Stojałowski.

Autor zdjęć: Roman Sułkowski.

Ogłoszenie prasowe pochodzi z „Dziennika Bałtyckiego” – nr 61 z  19 marca 1979 roku, str. 5.

[mappress mapid=”169″]