Rynek

Dzień wolny od pracy. Poniedziałek. Niedługo Wielkanoc i czas pomyśleć o przygotowaniach. Postanowiłam się oderwać od prozaicznych zajęć domowych typu sprzątanie, pranie i tym podobne i wyruszyć na rynek. Dawno tam nie byłam. Może dostanę coś ciekawego na starociach… Upoluję jakiś drobiazg stareńki i wyjątkowy… Kupię jaja od szczęśliwych kur…
I tak idąc przypomniał mi się inny rynek, z czasów mojego dzieciństwa. Rynek na Chmielnej. W tamtych czasach, kiedy nie było zawrotnej ilości sklepów, marketów i galerii, taki rynek skupiał w sobie wszystkie zalety popytu i podaży… Można było się zaopatrzyć we wszystkie niezbędne artykuły. Począwszy od płodów rolnych, ubrań sprzedawanych z ziemi lub z „muru” (ocalałej resztki spichlerza Wielbłąd – ale o tym dowiedziałam się duuuużo później), ozdoby mieszkań i artykuły przemysłowe z pierwszej i kolejnej ręki, zwierzęta domowe typu kaczki, kury, świnie, owce, króliki i konie, pupile czyli psy, koty, gołębie, a na płytach pocztówkowych z przebojami i biżuterii robionej z bursztynu metodą chałupniczą jak i przywożonej przez mężów pań marynarzowych (także hity z krempliny i futra) kończąc. I na pewno o czymś zapomniałam w tej wyliczance.
Pamiętam, że uwielbiałam chodzić tam z mamą. Na rynek szło się przez most saperski – tak wtedy nazywaliśmy most, który zbudowano tuż po wojnie. Most żelazny i prowizoryczny… Po wielu latach dowiedziałam się, że tego typu most jest nazywany Mostem Baileya. Przed zakupami różnego rodzaju odwiedzałyśmy tę część rynku w której można było się zaopatrzyć we wspomniane zwierzęta różnej maści i gatunków. Był to dla mnie istny raj. Można było pogłaskać konika, królika, psa, kotka, owieczkę. Potrzymać małe kurczaczki i kaczuszki. Przed świętami Bożego Narodzenia powodzeniem cieszyły się choinki, bombki, anielski włos oraz lameta. Przed Wielkanocą natomiast wypchane kury, wykonane z cukru baranki z chorągiewką , gotowe pisanki i kraszanki, bazie, miotły brzozowe, które po wstawieniu do wody puszczały listki i było zielono…
Chodziłam dzisiaj po rynku i było mi żal… Tej atmosfery, różnorodności i… i dziecięcego zachwytu nad każdą błyszczącą ozdobą, zwierzęciem i zabawkami jarmarcznymi, kolorowymi drobnymi cackami… Te klimaty nie powrócą. Wspominajmy o nich dla następnych pokoleń.

Pierwsze czarno-białe zdjęcie zostało zrobione przez Tomasza Woronieckiego. Drugie przez pana Macieja Kalisza. Trzecie pochodzi z albumu pani Jolanty Janowskiej.

Autorka artykułu: Elżbieta Woroniecka.

[mappress mapid=”74″]