Elbląska z końca lat 70.

Pod koniec lat 70. mieszkałem na ulicy Św. Barbary. Chodziłem do Szkoły Podstawowej nr 4 na Łąkowej.
Na pokazanych zdjęciach widzimy dokładnie te czasy.
Z lewej widać małą cukierenkę do której chodziliśmy na lody (często wyskakując na przerwie między lekcjami). Prowadziła ją p. Lila. Jeżeli kogoś lubiła, to potrafiła dorzucić gałkę gratis. Moja młodsza siostra miała u niej poważne chody i często wycyganiała u pani Lili darmowego loda. Taki mały przywilej niebieskookich pięcioletnich blondynek.
W tym baraczku-pawilonie była jeszcze kwiaciarnia, sklep z częściami samochodowymi i różnymi gadżetami typu naklejki, maskotki, breloczki do kluczy czy metalowymi bransoletkami z napisem LOVE 🙂
Między tymi dużymi kamienicami stał kiosk Ruchu i drewniana buda-warzywniak. Można tam było kupić oranżadę w takich fajnych butelkach z porcelanowym korkiem.
W kamienicach był spożywczak albo mięsny – nie pamiętam dokładnie. No i Bar Bistro który był dla nas nie lada atrakcją bo stały tam dwa flippery które zagrywaliśmy na śmierć wydając całą kasę jaką udało się zdobyć. W tym barze była jeszcze jedna atrakcja. Była nią Pizza. Miała wielkość talerzyka śniadaniowego. Była gruba na dwa palce i była tylko z pieczarkami. Innych opcji nie było. Na dzisiejsze standardy to była zwykła drożdżowa buła zapieczona z serem. Ale wtedy była najlepszą Pizzą na świecie. No może poza pizzą na ul. Piwnej, która była trochę większa, trochę cieńsza i zdarzało się, że można ją było dostać z mięsem albo z kiełbasą (ale to tylko czasem). W standardzie też była z pieczarkami.
Na rogu Seredyńskiego był fotograf. Tam oddawałem do wywołania pierwsze rolki filmów – aparat Smiena 8M. Mam je do dzisiaj. Zdjęcia ze szkolnych wycieczek i trochę ze szkoły. Jakość „szajsowata”. Ale taki był ze mnie wtedy fotograf.
Dalej za ul. Seredyńskiego była szkoła. Potem ZURT – czyli miejsce, gdzie można było naprawić telewizor czy magnetofon. Dziś telewizor kiedy się popsuje, to się kupuje nowy. Wtedy się naprawiało. Była tam też mała cukierenka prowadzona przez starszych ludzi. Ale nie pamiętam jak się nazywali. Już jej chyba nie ma.
Za nią był sklep ogrodniczy, duży i prawie pusty. Bo niewiele było w nim towaru. Potem była mała uliczka – nie pamiętam nazwy [Długa Grobla – dopisek od Opowiadaczy]. Tam była apteka.
Fajne to były czasy, ale na szczęście już minęły…

Autor wspomnień: Dariusz Omernik

Trzy czarno-białe zdjęcia z ulicy Elbląskiej są autorstwa Artura Wołosewicza. Źródło: Sobiecka L., Kaliszczak M. (ed.), Gdańsk – Dolne Miasto. Dokumentacja historyczno-urbanistyczna, PP Pracownie Konserwacji Zabytków Oddział w Gdańsku Pracownia Dokumentacji Naukowo-Historycznej, Gdańsk 1979.