Moja babcia ze Wspornikowej

Przeprowadzając się kilka lat temu na Dolne Miasto w ogóle nie myślałam o tym, że wędruję w miejsce, gdzie zapisany jest kawałek historii mojej rodziny. Może dlatego, że ten kawałek zakończył się jeszcze na długo przed moimi narodzinami. Włócząc się jednak z kolejnymi wózkami po naszej zapierającej dech w piersiach okolicy niejednokrotnie przystawałam przy niezamieszkałej już w ogóle ulicy Wspornikowej, przy której przez dwadzieścia lat mieszkała moja babcia, Maria Hołyst, z mężem Ludwikiem. Był to zarazem pierwszy dom mojej mamy i jej siostry. To tu wkraczały w pełnoletniość.
Moja rodzina nie pochodziła z Gdańska. Jak wiele ówczesnych jego mieszkańców – związała swoje losy z naszym miastem po wojnie. Wszyscy moi dziadkowie przyjechali tu z różnych zakątków kraju i tu już na zawsze zapuścili korzenie. Co ciekawe – wszystkie ich dzieci w dorosłości porzuciły Gdańsk dla okolicznych miejscowości, natomiast my, ich wnuki – prawie wszyscy (wracaj do nas, Olu!) powróciliśmy tu z powrotem. Każdy z dziadków ma swoją wyjątkową wojenną historię. Najbardziej dramatyczna jest jednak ta dotycząca właśnie widocznej na zdjęciu babci Marii, przybyłej tu po przeżytym w Warszawie powstaniu, późniejszej utracie rodziców i kilkuletniej tułaczce u boku siostry Zofii.
Na zdjęciu widać roześmianą mamę i córki. Najmłodsza z towarzystwa, moja mama, może mieć tu najwyżej 10 lat, więc jest to prawdopodobnie rok 1965. Zima w natarciu, pewnie będą zjeżdżać na sankach z górki schodzącej na pobliskie targowisko. W tle widać mury Zarządu Aptek (szczęśliwie tylko nieznacznie zmienione przy instalowaniu w nim Hotelu Qubus). Stoją na rzeczonej Wspornikowej, wspominanej potem rodzinnie jako ważne, ale trudne miejsce do życia. Standard kamienicy pozostawiał wiele do życzenia. Męczyły łazienki na korytarzach i bardzo zróżnicowane społecznie sąsiedztwo. Jednocześnie – dzięki dziadkowi pracującemu w stacji nadawczej na Gradowej Górze – mieszkanie posiadało jedyny w kwartale, wykorzystywany zatem przez tłumy, telefon. W tej chwili ostatni pozostały na ulicy ciąg budynków straszy dyktą w oknach.
Babcia mniej więcej w tym czasie powróciła do porzuconej na kilka lat pracy w szpitalu przy ulicy Łąkowej, tym razem w funkcji przełożonej pielęgniarek. Widoczne na zdjęciu siostry Joanna i Romana Hołyst, to uczennice szkoły nr 65. Mieszkając tu skończą jeszcze szkoły średnie (VI LO i Technikum Łączności). W roku 1973 cała rodzina, z bardzo złożonych przyczyn, przeniesie się do Wrzeszcza.

Autorka wspomnień: Karolina Tersa.