Porwanie na Dolnym Mieście

Były to lata 50. Miałam 6, może 7 lat, dokładnie tego nie pamiętam. Nie wolno było mi się bawić na ulicy, a jedynie nad „opływem Motławy”. Ponieważ większość dzieci była wtedy w szkole, zmuszona byłam bawić się sama. Zbierałam kwiatki, przyglądałam się wędkarzom jak łowią rybki oraz Pani Kuładze – jak doi krowę. W pewnej chwili stojąc na wale spostrzegłam jakąś parę, która przechadzała się ścieżką na dole przy kanale. W pewnym momencie ten pan zawołał mnie, żebym zeszła na dół. Ja jednak czując jaki dziwny niepokój kiwnęłam mu głową, że nie. Następnie odwróciłam się, żeby pobiec w stronę domu…. on jednak w tym czasie wbiegł na górę, podbiegł do mnie od tyłu, chwycił mnie za rękę i zaciągnął z wału na dół. Wtedy dopiero go rozpoznałam. Byli to właściciele sklepu mięsnego z ul. Łąkowej 13, których często odwiedzałam z Babcią. Trzymając mnie silnie za rękę przeprowadzili mnie przez most w kierunku Olszynki. Pan trzymał mnie tak mocno, że nie byłam w stanie się wyrwać. Mimo iż jego żona cały czas go błagała, żeby mnie puścił – nie docierało to do niego.

W tym czasie dzieci już wracały ze szkoły i przechodziło obok nas wielu ludzi. Na szczęście były wśród nich także koleżanki mojej przybranej siostry, które były jakieś 2-3 lata starsze ode mnie i widząc moja przestraszoną minę, zorientowały się, co się dzieje. Pobiegły natychmiast po moją siostrę i razem z nią wróciły do nas, gdy byliśmy już kawałek za mostem. Krzyczały i błagały: niech pan ją puści… On jednak twierdził, że chce mnie zabrać tylko na spacer… Na szczęście gdy pojawiało się coraz więcej ludzi wracających z pracy, Pani wyrwała mnie z ręki męża, no i tym sposobem udało mi się uciec…. Jaka to była ulga. Biegłam do domu jak szalona nie oglądając się za siebie i nie wychodziłam z niego przez kilka dobrych dni. Aż strach pomyśleć co by się mogło stać, gdyby dzieciaki nie przybiegły w porę i nie udało by się mnie wyrwać z rąk tego porywacza, a może nawet zboczeńca… Jednak Trauma z tego przeżycia pozostała mi na długie lata…

Chodząc później ul. Łąkowa do sklepu, zawsze chodziłam po przeciwnej stronie sklepu mięsnego tego pana, który zawsze stał w oknie…. Bałam się też, gdy jechał samochodem, ponieważ pewnego razu wjechał na chodnik i zajechał mi drogę…. Nie wiem czy chciał mnie tylko nastraszyć… W tych latach byliśmy i tak wychowywani w strachu… mówiło się nam, że Cyganie porywają dzieci, żeby je potem sprzedać.

Od tego czasu minęło 70 lat. Nikt mi wtedy nie pomógł, nie wyjaśnił jak mam sobie z tym poradzić i jak postępować. I tak przechadzając się dziś ul. Łąkową zawsze spoglądam w okna sklepu i wszystkie wspomnienia wracają…

Autorka wspomnień: Róża Kasperska.