Przed hotelem stoi karetka – czy coś się komuś stało?

  – Tak!! W budynku Opowiadacze ponownie rozdrapali blizny ze szpitalnej historii. O dziwo te nie krwawią. Fascynują, zaciekawiają, dziwią i śmieszą, ale nie bolą. Nie są niewygodne. A skrojone pod wymiar, jak każdy ze skrzętnie przygotowanych na te wydarzenie strojów: lekarzy, pielęgniarek, zakonnic, czy damy dworu, oraz samej Pani Uphagen.

Najpierw, jak to w szpitalu, diagnoza: z poziomu Dolnego Miasta we krwi. Te najmocniej upojone dolnym przypadki odsyła się do Doktora Trąbki, by mogły cały nadmiar z siebie wyśpiewać w rytm zgadywanych melodii. Muzykoterapia pełnym sercem. Pozostałych zabiera się na testy psychofizyczne na schodach, w pokojach i korytarzach obecnego Dworu Uphagena, gdzie sprawdza się ich 204-letnią pamięć. By zachować, jakże ważną dla zdrowia, równowagę dostajemy też szansę kupić coś w dawnym sklepiku szpitalnym, lub pograć z Krasnalami w Kingsajz.
I jeszcze ten nagły przypadek, gdy czworo obcokrajowców zapadło na dobrze, w tych terenach, znaną chorobę: ciekawość historii. Uratować mógł ich jedynie Profesor Jacek. Zabieg odbył się natychmiastowo, precyzyjnie i nad wyraz skutecznie, w iście klasycznym, angielskim stylu.

Co podobało mi się najbardziej? To, że każdy z pacjentogości czuł się zaopiekowany, że kadra szpitalna składała się wyłącznie z profesjonalistów w swej pasji, leczących z serduchem na dłoni, że Arche i Ludzie z Hotelu ciągle nadają prawidłowy rytm i trzymają rękę na pulsie. A najbardziej to, że wszyscy wiedzieli co jest dla nas najlepszym lekarstwem: łączenie ze sobą ludzi, tych z kiedyś, z tymi dziś, tych opowiadających z tymi słuchającymi. Tych nas i tych ich inspiruje to, by wręcz samemu szukać połączeń jakie zDolne Miasto z tej naszej dzielnicy, . No i ta recepta z którą wyszedłem ze szpitala, recepta na bliskość z drugim człowiekiem. Myślę, że Kieturakis byłby z nas dumny…
Autor relacji: Krystian Błaszczyk