To był jak zwykle wyjątkowy spacer
W niedzielne lipcowe południe spotkaliśmy się w grupie OH i zaprzyjaźnionych autorów artykułów, w osobach Kasi G., Krystiana D., Marka Ł. oraz Beaty U. A dołączyło do nas całe mnóstwo osób zainteresowanych naszymi opowieściami. Jak policzyłam na samym końcu spaceru – łącznie było nas ponad 50 osób!
Mnie najbardziej spodobała się oryginalna trasa, którą szliśmy. A wiodła ona śladami artykułów o Długich Ogrodach. Nie zabrakło wspomnień, anegdot i rozmów zakulisowych z uczestnikami. Bo na spacerze już tak jest, że każdy chciałby sobie z kimś porozmawiać i opowiedzieć ciekawą historię związaną z daną lokalizacją, choć nie tylko. Moją uwagę przykuły opowieści o szkole Nr 4 i o malowidłach na suficie w pewnej bramie.
Najbardziej zaskakujący był superbohater sprzed lat, z opowieści Jacka/ Dzień dobry. Proszę Pani, czy wyjdzie Norman. Pamiętam, że gdy czytałam jego dziecięce wspomnienia, to bardzo do mnie wtedy przemówił opisanymi obrazami. 
Podczas spaceru – Jacek przedstawił nam gościa specjalnego, który szedł z nami jako żywy. A był to Jacka dawny kolega i sąsiad – tytułowy Norman, który wyprowadził się z Dolnego Miasta około 47 lat temu! To było bardzo wzruszające spotkanie, choć wydawało mi się, że widzę Normana pierwszy raz w życiu. Po części oficjalnej, gdy było więcej czasu na rozmowy, Norman powiedział, że jest rocznik 1972 i że chodził do tej samej szkoły co ja (do klasy I i pół II). No niestety, nie jestem w stanie przypomnieć sobie tamtego chłopaka ze szkolnego korytarza 🙂
Przed końcem wspomnień mam jeszcze drugą sprawę. Moją superbohaterką była pewna pani lat prawie 90, która bohatersko przeszła ponad dwugodzinną trasę. Była dzielna, wytrwała i jeszcze odgadła jedną z zagadek – wygrywając nagrodę! Brawo dla tej Pani. Brawo dla wszystkich uczestników i uczestniczek!
I ja tam byłam i lemoniadę piłam.
Autorką wszystkich zdjęć jest Elżbieta Woroniecka
Warto przeczytać:
8 urodziny portalu
Drodzy Opowiadacze Historii i zainteresoowani w tym artykule,
postanowiłem jak najszybciej napisać coś o tym pięknym wydarzeniu, aby nie płynęły ponownie lata, jak to miało miejsce w przypadku niezrównanego artykułu o pierwszym spotkaniu z moim dobrym starym przyjacielem z podwórka Jackiem. Wkrótce napiszę też coś o tym artykule, obiecuję!
Miałem szczęście, zupełnym przypadkiem, że mogłem wziąć udział w naprawdę niezwykłym spacerze po Długich Ogrodach w Gdańsku.
Oprócz tylu innych zainteresowanych, zwiedzających, w końcu mogłem poznać organizatorów i autorów, Opowiadaczy Historii w prawdziwym życiu. Móc spędzić z nimi tak wspaniały czas i to była dla mnie przyjemność. Było mi bardzo miło poznać tych ludzi osobiście, wymienię tylko kilka, Panią Marylkę, Panią Elusię, Panią Danusię, Pana Chrystiana i wreszcie zobaczyć się ponownie z moim kumplem Jackiem.
Wspomnienia, które dzieliło tak wielu ludzi, którzy razem spacerowali po naszych dawnych zakątkach, były tak żywe, jakby to wszystko wydarzyło się zaledwie kilka miesięcy temu. Ale my wiemy lepiej. Od czasu opowiedzenia większości wspomnień minęły lata, w większości nawet dekady.
Ale bez względu na to, jak długi był czas, wszyscy nadal odczuwamy to bardzo wyraźnie dzisiaj. Wiedząc, jak wtedy pachniało powietrze. Jak brzmiał dźwięk tramwaju, który zawracał na zajezdni, by wyruszyć w drogę powrotną. Jak to było, kiedy trzeba było stać w długich kolejkach tylko po kostkę masła lub inne podstawowe jedzenie w zamian za talony na posiłki w Sporzywczym. Jak mogliśmy łatwo odwiedzać się nawzajem bez konieczności wcześniejszego planowania tego razem. Jak chodziliśmy w kółko po szkolnym korytarzu podczas przerw w szkolnych mundurkach, rozkładając ręce by symulować samoloty.
Tak wiele wspólnych wspomnień łączy nas wszystkich. Ostatecznie nie był to zwykły spacer, spotkanie historyków, zainteresowanych, ciekawych, ale spotkanie sąsiadów i przyjaciół, których rozdzielił czas i dzikie prądy życia.
Niektórym z nas będzie się to wydawać odciętymi korzeniami. Tak to wyglądało w moim przypadku. Musiałem rozwinąć nowe korzenie gdzie indziej. Ale miejsca, w których wyrwano mi Gdańskie korzenie, pozostały bliznami. Nie wyrosły w tych miejscach żadne nowe.
Jestem bardzo zaszczycony, że zostałem wyróżniony w tym pięknym artykule, dziękuję Danusiu. Było mi bardzo miło, że byłaś również w naszej 65. szkole Alfy Liczmańskiego i że mogliśmy wspólnie pogadać i przypomnieć sobie niektórych z naszych byłych nauczycieli.
Ale wystarczy mi być jednym z was, jednym z nas. To wystarczające wyzróżnienie. A przede wszystkim dziękuję za przywrócenie do życia tak wielu moich prawie zapomnianych rzeczy, wspomnień z mojego wczesnego życia w Gdańsku. To i wasze tak drogie towarzystwo jest dla mnie najcenniejsze.
Znów wiedząc, że ma się korzenie, i to nie tylko gdzieś tam na świecie, ale w naszym pięknym, ale też historycznie turbulentnym Gdańsku, jest dobrym uczuciem.
Kim ja jestem ?
Jestem jeden z waszych sąsiadów, znajomych, kolwgów z naszego pięknego Dolnego Miasta Gdańska.
Jestem czescią Gdańska. A Gdańsk jest czescią moją.
Pozdrawia was serdecznie
Norman Nicoll
No, to teraz stawiasz i kontynuujemy opowieści Już nam się nie wyrwiesz
Wspaniale, że Norman byłeś z nami, w pierwszej chwili myślałam, że p. Jacek coś zaaranżował jak w „Noc muzeów” !
Wszystko było prawdziwe, wzruszające i bardzo sympatyczne. Cieszę się, że mogliśmy Cię poznać, że razem uczestniczyliśmy w kolejnej rocznicy Opowiadaczy. Dodam, że przed nami kolejne rocznice… Do zobaczenia !