Wspomnienia pracownika Blaszanki

Wszyscy zapewne pamiętają dawną Blaszankę.
Pracowałem tam w latach 80. Była to praca trzyzmianowa i dość ciężka, więc nie każdy w niej wytrzymywał. W związku z tym zakład miał często braki kadrowe.
Jak niektórym wiadomo, kiedyś więźniowie mogli świadczyć pracę. Tak też było w Blaszance, która takie braki kadrowe wypełniała właśnie więźniami i więźniarkami.
Kobiety-więźniarki pracowały na dziale „puszkarni”, gdzie pilnowała ich strażniczka więzienna. Więźniarki te zawsze przywożono tylko na pierwszą zmianę. A pilnowano ich nawet wtedy, gdy szły do łazienki. A po co szły do tej łazienki w fabryce?… Powód może być zaskakujący. W tej samej łazience pracownice cywilne zostawiały im kosmetyki. Dzięki temu więźniarki szły do łazienki bez makijażu, a wychodziły umalowane. Pilnujące o tym wiedziały, ale przymykały na to oko. Często dochodziło do zabawnych sytuacji między tymi kobietami.
Więźniowie-panowie pracowali ciężej. Pamiętam jak jeden z więźniów niepostrzeżenie wypił kwas używany do lutowania, bo chciał trafić do szpitala. Przyjechała wtedy służba więzienna z psami i sprowadzali więźnia z pierwszego piętra. A on wił się z bólu. Do dziś się zastanawiam, dlaczego on to zrobił.
Jak wspomniałem, praca była na trzy zmiany, ale w soboty pracowaliśmy po 6 godzin, a trzecia zmiana 4 godziny, ze względu na dojazdy. Zakład jednak dbał o pracowników i płacił trzeciej zmianie dokładnie tyle samo – tak jakby też przepracowali 6 godzin tego dnia.

Wspomnienia spisała Ewa Grzegorzewska.
Jej rozmówcą był Piotr, który tym razem nie znalazł żadnego adekwatnego zdjęcia.
Zdjęcie kolorowe jest autorstwa Marka Barańskiego, a zdjęcie czarno-białe pochodzi ze zbiorów p. Cezarego Pileckiego.