Z rozmyślań podczas ubierania choinki

Każdego roku kiedy zdejmuję z góry zawiniętą w szary papier paczkę z pudełkami pełnymi bombek (kiedyś miałem wrażenie, że jest taka ogromna) i plastikowe reklamówki z choinkowymi lampkami i łańcuchami – powracają wspomnienia czasów, kiedy najpierw jako mały szkrab obserwowałem ubieranie choinki przez moją mamę i babcię, potem przez ponad trzy dekady sam uczestniczyłem w jej wspólnym ubieraniu, a od kilku lat robię to już  sam i tylko dla siebie.

Większość pudełek z bombkami i innymi świecidełkami pochodzi jeszcze z czasów, gdy nie było mnie na świecie lub byłem tak małym chłopcem, że tego nie pamiętam. Ich staromodne formy i kształty w tej chwili są chyba do kupienia jedynie na pchlim targu albo na Allegro. Większość z nich ma jeszcze na opakowaniach oryginalne etykiety albo pieczątki ze Spółdzielni Pracy „Gedania” na Długiej Grobli 8/10. Do kompletu wyjmuję szklane sopelki. kolorowe ptaszki. składane gwiazdki w białym lub czerwonym kolorze, papierowe lizaki. Jeden komplet kolorowych i ażurowych bombek wykonanych z plastiku przyjechał do nas latem na początku lat 80. prosto z Milanówka gdzie mój wujek produkował je na większą skalę. Jakiś czas później jedną z takich bombek bawił się nasz pies w okresie świąt turlając po dywanie we wszystkie strony. Z tego samego podwarszawskiego źródła mamy też takie małe, plastikowe dzwoneczki wieszane po trzy na czubkach gałązek. Całość uzupełniają różne pojedyncze ozdoby. Choinkę i kościółek dostaliśmy chyba jeszcze w latach 70. od sąsiadki Zymanowej mieszkającej na parterze klatkę obok. Dziwnego ludka z dużym nosem moja mama otrzymała w szkole od swoich uczniów. Szyszkę też w szkole. Jedną z ostatnich w zbiorze jest piękna pamiątkowa bombka z napisem Opowiadacze Historii.

Na jednym z kartonowych opakowań mały Jacuś objawił swój talent artystyczny. Widząc na załączonym zdjęciu to, co mu z tego wyszło – nie ma się co dziwić, że artysta z niego nie wyrósł. Na tym samym wieczku, ale z drugiej strony – młody ekonomista próbował rozliczyć domowe wydatki. I nic to – że rachunek się nie zgadza… Co roku kiedy na to patrzę – to uśmiech na chwilę rozkwita na mojej twarzy.

Podczas ubierania choinki powracają zapamiętane scenki z przeszłości. W czasach przedszkolnych pomagałem babci nieść choinkę z rynku na Chmielnej, dzielnie trzymając ją (choinkę, nie babcię) za wąski i długi czubek. Ale byłem wtedy cały dumny z tej pomocy… Ja siłacz z „Muszelki” . Pewnego grudniowego popołudnia w latach 90. przez dwie godziny moja babcia walczyła z lampkami, które jak na złość się gdzieś tam rozlutowały. Kiedy już mieliśmy pewność, że się zapalą, one się znowu buntowały. Innego znowu grudnia pod koniec XX wieku nasz pies wyglądający przez okno i zamaszyście machając ogonem na widok jakiegoś ptaka albo innego psa, postrącał kilka bombek z dolnych gałązek. Na szczęście byliśmy czujni i powiesiliśmy w tym miejscu wyłącznie te z Milanówka.

Przy okazji świąt powraca też w moich wspomnieniach co roku jeszcze jedno ważne wydarzenie. 26 grudnia moja babcia obchodziła urodziny (zodiakalny koziorożec), zatem tego dnia w naszym domu słychać było nie tylko kolędy, ale także głośne „Sto lat!” grane na akordeonie. Jeżeli ktoś wtedy przechodził akurat Łąkową i słyszał te urodzinowe dźwięki dobiegające gdzieś z góry przez uchylone okno na trzecim piętrze  – to teraz już wie z jakiej to było okazji.

A jakie wspomnienia powracają w Państwa domach, gdy przystrajacie swoje świąteczne drzewka?…

Autor: Jacek Górski.